Rozdział 16

Chcesz być na bieżąco -------->KLIK<-----------

Komentarz mile widziany :)

Gdy przyszłam po godzinie na polanę.  Zastałam tam mojego mentora siedzącego na trawie Czytającego książkę. Obok stały dwa manekiny do ćwiczeń.
-Witaj Towarzyszu. Długo czekasz?
-Nie Umiliłem sobie czas książką.
-Co dziś robimy?
-Najpierw rozgrzewka. Czytaj dziesięć kółek dookoła polany. Potem przypomnienie chwytów i ćwiczenia ma manekinach.
- CO?!!!!! Nie chcę mi się...
-Nie gadamy tutaj o misiach. Jeśli nie będziesz marudzić to ci coś pokażę.
-Dobra. Przynajmniej ze mną pobiegaj.
-Zrobię to tylko dlatego,że skończyłem książkę a do domu nie chcę mi się iść.
Gdy przebiegliśmy razem  te dziesięć kółek, byłam tak zmęczona, że rzuciłam się na trawę. Co dziwne mój mentor też.
- Rose.
-Tak ?
-Mamy chwilę przerwy. Później bierzemy się do roboty.
-Myślałam, że powiesz mi coś bardziej konkretnego.
-Co?
-Nic nie ważne. Chodźmy.
Wstaliśmy z ziemi, Dymitr dał mi swój sztylet. S. Swój sztylet. Miałam w ręku niebezpieczną broń mojego mentora.
-Pokaż mi na tych manekinach co się ostatnio nauczyłaś.
Rzuciłam się na manekiny. Nie wiem czy się wtedy nie zatraciłam. Przestałam dopiero wtedy, gdy Dymitr położył mi rękę na ramieniu.
-Dobrze Rose. Jest kilka błędów, ale to zaraz poprawimy. Daj.- wziął ode mnie sztylet i podszedł do manekinów. Zaczął je atakować, pokazując  mi i tłumacząc. Potem oddał mi sztylet i spytał.
-Zrozumiałaś ?.
-Ekheem.
-Dobra. To pokaż mi jeszcze raz chwyty.
Podeszłam do manekinów. Powoli, dokładnie i spokojnie pokazywałam Dymitrowi kolejne sekwencje. Nie czułam się tak, gdy pierwszy raz w ręku miałam broń strażnika Bielikowa, mojego mentora,mojego ukochanego Gdy skończyłam Dymitr mnie pochwalił i odebrał mi sztylet. Potem zebraliśmy sprzęt i zanieśliśmy do szkoły. Później poszliśmy do domu. .Dymitr kazał mi iść na górę, a sam zszedł do piwnicy, Gdy przyszedł w ręku miał pudełko. Usiadł koło mnie na łóżku i kazał otworzyć. W środku znajdował się sztylet z wygrawerowanym napisem po rosyjsku.
-Czyj to sztylet ? - zapytałam.
-Mój.
. -A co jest na nim napisane?
-Nigdy się nie wahaj.  .
-Dlaczego nie nosisz go przy sobie?
- Zostawiłem go tutaj. Był to mój pierwszy sztylet.
-Dlaczego był a nie jest ?
-Bo daję go Tobie.
-Mi? Ja na niego nie zasługuje.
-Zasługujesz. Wiesz dokładnie, że nie jesteś tylko kolejną uczennicą.
-Wiem i dziękuję. - przytuliłam go
-Nie ma a co Roza.  Nie ma za co.
--------------------------------------------------------
Za powstanie tego rozdziału dziękuje mojej klasie na niemieckim. Dzięki.
Ps. Chcecie żeby do każdego posta były wstawiane zdjęcia ?