Rozdział 6

Od razu po lekcjach poszłam do Dymitra.
-Eh, Rose. Zapraszam.
Skinął ręką w stronę łóżka. Nie musiał nic mówić, bo rozumieliśmy się bez słów. Usiadłam na łóżku.
-Jutro są urodziny Lissy-powiedział
-Tak wiem i...?
-Chcemy jej zrobić niespodziankę, więc ustalamy plan.
-Ok. A jaką ja  mam w nim rolę?
-Przyprowadzisz Lissę do Sali Gimnastycznej. Wtedy, kiedy byś miała ze mną popołudniowy trening.
-Nie mamy jutro treningu popołudniu?
-Nie, nie mamy.
  Podszedł do mnie i nawinął kosmyk moich włosów na palec. Bawił się nimi chwilę, a potem mruknął.
-Nie związuj jutro włosów.
Staliśmy tak przez chwilę. Tak jak ostatnio chciałam, aby nie kończył, bo dotyk jego ręki na skórze był jak zakazany owoc.
-Poczekaj, mam coś dla ciebie.
-To od Wiktora.
-Wiem. Pojawi się jutro na przyjęciu Lissy.
-Dziękuje za przekazanie.
-Do zobaczenia.
-Do zobaczenia.
Gdy szłam do pokoju zostałam wciągnięta do głowy Lissy. Siedziała na strychu kaplicy. Płakała. Nagle zobaczyła Christiana Ozerę.
-Co tutaj robisz?! - krzyknęła.
-Spokojnie.
Podszedł do niej a ona instynktownie się cofnęła.
-Odejdź ode mnie!
-Nie zrobię ci krzywdy - powiedział łagodnym głosem.
-Twoi rodzice są strzygami.
Cofnęła się o jeszcze kilka kroków.
- Ale ja nie jestem. Zobacz.
Zaczął bawić się ogniem.
- Przestań. Spalisz kaplicę.
-Wyluzuj.
Gdy skończył, Lissa stała z rozdziawionymi ustami.
- Widzisz nie jestem strzygą.
Złapał ją za rękę.
- Chodź, odprowadzę Cię do dormitorium.
Poszła za nim, choć bardzo niechętnie. Ja w tym momencie wyszłam z jej głowy. Weszłam do pokoju i odpakowałam prezent od Daszkowa. Był to naszyjnik. Przymierzyłam go, żeby zobaczyć jak na mnie wygląda, Wyglądał ślicznie. Odłożyłam go na szafkę nocną i poszłam na lekcję.
W przerwie między lekcjami złapał mnie Mason.
-Widziałem, że wychodziłaś z pokoju strażnika Bielikova...
- Tak, i co z tego?
- Żaden uczeń nie ma prawa wchodzić do skrzydła dormitorium strażników.
- Poprosił mnie, żebym do niego przyszła. Nic więcej
- Co chciał?
- Omawialiśmy tylko plan dodatkowych treningów.
- Dobra, lecę na lekcję. Pa Rose.
- Pa Mason,
Po lekcjach poszłam do pokoju i położyłam się spać. Gdy nagle zerwał mnie z łóżka przeraźliwy ból.
- Lissa - pomyślałam.
Wpadłam do jej pokoju jak burza. Zobaczyłam, że ma zakrwawione ręce.
-Dżizass Liss. Czy ty się pocięłaś?
- Kruk, krew, dużo krwi... - wyjąkała.
- Co? Poczekaj, najpierw zajmę się twoimi rękami.
Obmyłam jej ręce wodą i zabandażowałam.
- Od początku Liss. Co się stało?  
- Ja nie wiem. Ten kruk leżał na podłodze w łazience. Gdy wyciągnęłam rękę, aby posprzątać on nagle ożył. Posprzątałam i poczułam się bardzo dziwnie. Zaczęłam się ciąć i nie wiem dlaczego. Potem pojawiłaś się ty.
Zaczęła płakać.
- Lissa, spokojnie.
Objęłam ją ramieniem.
- Mam z tobą zostać?
- Nie, idź , bo masz zaraz trening.
- Dobrze, przynieść ci coś?
- Nie, dzięki.
- Prześpij się trochę.
- Dobrze - powiedziała.
- Wpadnę później.
- Pa Rose.
- Papa.
Zerknęłam na zegarek. Do treningu zostało jeszcze 15 minut. Poszłam do pokoju, przebrałam się i pobiegłam na trening. Na Sali czekał już mój mentor.
- Dzień Dobry Rose. Widzę, że dziś przed czasem.
- Obudziłam się wcześniej i przyszłam.
Uśmiechnęłam się.
-Pamiętasz o naszym planie?
-Tak, pamiętam.
-Widziałaś się z Lissą?
- Tak. Spokojnie, niczego nie podejrzewa.
- Zacznijmy trening.- powiedział
- Czekaj, czekaj. Co ty trzymasz za plecami?
- Zgadnij.
- Srebrny sztylet?
- Bingo. Ale, to nie oznacza, ze dostaniesz go dziś do ręki.
- Najpierw zasady, nie?
- Tak - odpowiedział.
Przez cały trening Dymitr tłumaczył mi zasady i pokazywał chwyty.
- Rozumiesz wszystko?- zapytał
-Tak, rozumiem.
-Jeśli wykujesz na jutro zasady na blachę, dostaniesz go do ręki.
- Żartujesz?
Na jego twarzy pojawił się uśmiech.
- Oczywiście, że tak. Spotkamy się później.
 Lekcje minęły szybko. Poleciałam do pokoju się przebrać. Włożyłam czarną sukienkę, którą miałam z czasów kiedy uciekłyśmy z Akademii. Na szyje włożyłam naszyjnik od Wiktora. Zarzuciłam na siebie długi płaszcz by Lissa nic nie podejrzewała. Poszłam do niej.
- Cześć. Jak się czujesz?
- Lepiej. A ty nie powinnaś mieć teraz treningu?
- Powinnam, ale mam dla Ciebie niespodziankę. Trzymaj.
Rzuciłam jej sukienkę.
- Po co to?
- Nie pytaj.
Gdy Lissa się przebrała udałyśmy się do Sali Gimnastycznej.
- Sto lat! - krzyknęliśmy chórem.
-Wrobiłaś mnie - powiedziała.
- Nie wściekaj się. Dziś są twoje urodziny. Powinnaś się bawić.
- Całkowicie o nich zapomniałam.
----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zostawiam Was w małym niedosycie. Teraz niech zadziała Wasza wyobraźnia. Następny rozdział już nie długo!